Ken je dat, dat je nog even snel iets in de al draaiende vaatwasser stopt. En dat dan ook doet zonder op te letten? Ik wel, eigenlijk elke dag. En het gaat altijd goed. Tot vandaag. Ik was verwikkeld in een voetbalkwestie met mijn lief. Waar het over ging? Ik denk dat het iets was naar aanleiding van het nieuws. De Bavaria actie met de jurkjes die de FIFA niet kon waarderen. Al een onderwerp voor een blog op zich, maar dat terzijde.

Als ik de twee vuile bordjes op het aanrecht zie staan, zucht ik opvallend hard. Ik hoor het klotsende water van de vaatwasser. “Lief, had je die er nou niet eventjes bij in kunnen stoppen?’ Hij kijkt me onschuldig aan. ‘Nee, jij had hem toch al aangezet.’ Ja, tuurlijk, mijn schuld. Zonder nadenken en nog verwikkelt in de voetbalkwestie trek ik, gebukt met de bordjes in de hand, de vaatwasser open. Wat denk je: spuit dat rare ding me recht in mijn giechel! En niet een klein beetje water. Nee, gewoon nat tot op het bot! Nog zes minuten, las ik op de display. Bulderend van het lachen pakte ik de handdoek van het haakje. Om mijn gezicht af te drogen. Onvoorstelbaar! Hoe lang heb ik nu al een vaatwasser, een jaar of zes. Maar dit is me nog nooit overkomen. Het voelt als de revanche van mijn vaatwasser. Is de maat vol. Is hij het zat, dat ik telkens het deurtje opentrek en er toch nog even wat bij in gooi? Ik weet het niet, maar ik kwam niet meer bij van het lachen. Mijn mascara was niet opgewassen tegen deze waterval, de keukenvloer is nat. Nu piept hij, de vaat is klaar. Met pretogen kijk ik naar de twee vuile bordjes. En ik heb één ding geleerd. Op zes minuten resterende wastijd, is onze vaatwasser aan het spoelen.

Lieve Bosch, ik zal het niet meer doen 😉

©Angelique van Dam – mei 2011