Niemand zal het ontkennen: elk afscheid heeft een bepaalde emotionele lading. Een afscheid van een geliefde is heftiger dan afscheid nemen van iets materieels, maar ook dat laatste kan nog flink heftig uitpakken. Ik neem je mee naar mijn recentste afscheid.
Ik ben lenzendraagster en dat al achttien jaar lang. Dag in dag uit, gepriegel om de lenzen in te zetten. Om ze er ’s avonds weer uit te halen. Het gepriegel werd al snel een handigheidje en voor ik het in de gaten had, hoorde het inzetten van mijn hulpstukken bij het dagelijkse ritueel zoals tandenpoetsen en haren kammen.

Nooit dacht ik er over na. De pijn die ik had bij het inzetten nam ik voor lief. Een bril heb ik wel, maar die hoort bij mijn pyjama. Maar weinig mensen zien of zagen me buiten met mijn bril. Tot vandaag.

Er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet scheldend van de prikkende, tranende ogen de badkamer uitliep en op de tast die verrekte lenzen verwenste.
Maar gister ben ik voor de spiegel blijven staan. Ik heb heel bewust gekeken naar de dikke tranen die over mijn wangen een weg naar het zuiden vonden, de rode drakenogen die ik direct krijg door de vloeistof die contact maakt. Mijn lopende neus.

Tussen mijn wimpers door en met mijn neus zowat tegen de spiegel gedrukt, keek in naar mijn vertrokken gezicht in de spiegel, de geïrriteerde bloedvaatjes en ik bleef denken: dit is de laatste keer dat ik ze inzet.
In die achttien jaar ben ik me nog nooit zo bewust geweest van mijn lenzen als gisteren. De hele dag wilde ik ze uitdoen, maar ik deed het niet. Ik wilde die pijn en het ongemak blijven voelen. Gewoon om het niet te vergeten.
Gisteravond toen het tijd werd om ze uit te doen, hakte het er in.
Ook het uitdoen is iets wat ik voor het laatst zou doen. Ik heb mijn lenzen zo lang mogelijk ingehouden om te voelen hoe ze prikten. Toen ik tegen mijn lief zei: ‘Ik ga die verrekte lenzen er uit halen’, schoot ik vol. Tranen, nu niet van de lenzen, maar om de lenzen. Het feit dat ik dan ook afscheid zou nemen van die specifieke pijn en een handeling die ik zo lang heb gedaan, dag in dag uit, valt nu weg.
Het voelt als het afsluiten van een periode uit mijn leven, het maakt me wat bang en onzeker voor wat er komen gaat. Net als een echt afscheid.
Vanaf nu draag ik mijn bril. Ik ben benieuwd of ik ook zo emotioneel word, als ik die bril voor de laatste keer afdoe, net voor de laserbehandeling die binnenkort plaatsvindt.

Tegen de tijd dat jij dit leest, is het laseren al gebeurd en rol ik in de volgende pijn en emotie. Ik stel me voor dat ik een paar dagen in de Sahara ben, zere ogen met gevoelsmatige ‘vuiltjes’ of ‘zand’ er in. Maar wel een pijn die eindig is. En de emotie? Ik weet het niet. Ik kom er vast op terug.

©Angelique van Dam – april 2011