Ok, ik durf..
Hieronder de link van het verhalen spinnen.
http://www.verhalenspinnen.nl/lezen.php?school_id=168
Verhalen spinnen – The movie
Yes! Pasen.
Niet een zonnige Pasen waarop we de BBQ aansteken,lekker buitenzitten en genieten van het mooie weer, maar een witte Pasen.
Serieus, voor de grap wilde ik de kerstboom in de tuin zetten. Maar ik had andere dingen te doen. Namelijk, een hoofdstuk schrijven voor het verhalen spinnen van Tina Schrameijer.
Het was een bevalling zeg. Fantasy, zeg maar niet mijn ding.
Maar, na wat mailtjes en voorleesrondes aan mensen om me heen ben ik op Goede Vrijdag toch gaan zitten en schrijven. Ik kocht de kids om met chocolade eieren en begon. Het ging gestaag. Best lastig om niet je eigen ding te doen.
Afijn, het hoofdstuk (het zijn maar 500 woorden) moest een dagje rijpen. Vanmorgen las ik het door, veranderde ik er nog wat aan en toen kwam het serieuste gedeelte. Namelijk: ik moest met mijn kop voor de webcam.
Ik heb altijd al iets tegen camera’s en webcams gehad, en dan ook nog iets van je eigen werk voorlezen. Dat voelt wel heel erg eng.
Vol goede moed verstopte ik me op de zolder, in mijn schrijfpaleis, om te beginnen met de opnames.
Take 1, jawel, de telefoon ging;
Take 2: iemand schreeuwde keihard op straat;
Take 3: iemand ging luid toeterend de straat uit;
Take 4: ik stotterde als een gek;
Take 5: de jongens vonden het nodig om te roepen dat ze chips wilden;
Chagerijnig drukte ik mijn pc uit. Dan maar effe niet filmen, of helemaal geen filmpje maken.
Take 269: mijn hoofd zag er uit alsof het in blokjes geknipt was;
Take 327: geen geluid.
Afijn nét om negen uur vanavond, bij Take 788 kon het me niets meer schelen dat ik vereeuwigd werd op het wereld wijde web en moest ik lachen om mezelf. Het lijkt erop dat ik veel eerder had moeten opgeven om ‘een leuk filmpje te maken’. Want die laatste keer ging het eindelijk goed.
Snel heb ik de bloopers van mijn pc geknikkerd. Morgen staat het hoofdstuk online en het filmpje dus ook.
Heeeel misschien durf ik het hier te plaatsen.
Technisch weer
Vorige week liep ik vast in mijn koeienverhaal. In dit stuk draait alles om een kalfje. Je weet dat ik op de Veluwe woon en dat daar aan vee geen gebrek is. Toch was het lastig voor me om over een kalf te schrijven. Het was al zo lang geleden was dat ik er eentje zag. Als ik hier door de buitenwijken rij, zie ik kale wit uitgeslagen weilanden met hier en daar een schaap met lammetjes.
Maar koeien: ho maar!
Ik mailde Herma en vroeg of zij al kalfjes hadden. Nog diezelfde dag kreeg ik een mailtje terug. Er stond een koe op springen. ‘Mail me tegen het eind van de week maar, dan kom je maar kijken.’ Je snapt vast dat ik niet kon wachten tot de week ten einde liep.
Vorige week donderdagmorgen, toen het zonnetje voorzichtig over de daknok van mijn overburen piepte en ik voor de honderdduizendste keer deze winter de sneeuw van mijn autootje afveegde, kon ik een glimlach niet onderdrukken. Het zou technisch weer worden. Weer om buiten te zijn. Door het zonnetje en het nieuwe kalfje leek het op de lente, de gure wind die mijn haren deed wapperen liet me voelen hoe erg ik ernaast zat. En hoe logisch was dat er nog geen kalf of koe buiten liep.
Nadat ik de –‘ik-ben-ook-nog-moeder’-dingen had gedaan, reed ik naar Herma. Na de nodige omzwervingen op enge smalle zandweggetjes (de gemeente vond het nodig om juist die dag de bomen te snoeien op de geasfalteerde wegen) kwam ik aan bij de boerderij.
Een buizerd scheerde over mijn auto, achtervolgt door een stel kraaien. De kieviten cirkelden boven de weilanden. Luid blaffend stonden de twee waakhonden voor mijn bumper. Herma kwam op het alarm van de honden af.
Omdat het nog behoorlijk koud was liepen we meteen door naar de stal. Ze zwiepte de staldeur open en de geur van kuilgras en koeienvlaaien kwam me tegemoet, ik snoof het diep in. Direct werd ik aangestaard door twintig paar glanzend zwarte koeienogen. Ik ging door de vleeskeuring, dat was me wel duidelijk.
Herma en ik kletsen wat over allerlei koeiendingen en na een kwartiertje was ik voor de koeien niet meer interessant, ze hapten met grote interesse in hun kuilgras en stonden kletterplassend rond te kijken.
En toen gebeurde het: ‘Als jij nou effe meeloopt, dan mag je het kalf wat melk geven.’
Het kind in mij wilde springen, zo hoog dat ik door het dak heen zou gaan. ‘Yes! Ik mocht het zelf doen!’ Niets is zo goed voor een verhaal als de beleving zelf mee maken.
Ik warmde de biest ‘au bain marie’ op voor het kalfje en goot de romige melk in een emmer.
Binnen no-time had het kalfje de emmer leeg geslobberd. Wat te verwachten was gebeurde, ik was niet weg te slaan bij het kalf. Ik aaide hem en liet hem aan mijn handen sabbelen, wilde hem meenemen. Schoot veel foto’s en zette geuren en gevoel vast in mijn geheugen. Die nacht droomde ik de verdere verhaallijn van ‘Joehoe, ik wil een koe’. Vandaag schrijf ik het op…
©Angelique van Dam, maart 2013
Ps-je: volgende week schrijf ik een hoofdstuk voor Verhalen Spinnen (zie vorige blog). Het verhaal zal online gaan op 2 april. Ik zal de link hier ook plaatsen.
Welkom op mijn site
Wat gezellig dat je even langs komt fladderen!
Op deze website kun je meelezen hoe het me vergaat, op de weg naar publicerend schrijverschap. Snuffel gerust even rond. Op elke 21 van de maand plaats ik een blog.
Groetjes,
Angelique
Project
Op deze afgelopen sneeuwwitte Valentijnsdag plofte er een mailtje op mijn digitale matje. Geen lief gedichtje van mijn lief, geen lief mailtje van mijn kinderen dat ik de super-aller-liefste mama van de hele wereld ben. Toch bleven mijn ogen als mega magneten plakken aan de onderwerpregel: Doe je mee aan dit schrijf project?
Mijn hersenen begonnen bij het lezen van die ene regel al te draaien en tollen van inspiratie. Ik las de mail aandachtig door en zat klaar met een dikke rode stift om tijd te blokkeren voor dit project. Toch knetterde er iets in mijn hoofd na het lezen van de hele mail.
Even terug.
Kort geleden beloofde ik beter mijn grenzen (lees: tijd) te bewaken en terwijl de rode stift boven mijn agenda zweefde zoemde het in mijn hoofd. ‘Nee, niet mee doen. Je bent druk aan de schrijf met Joehoe en dat moet af. Prioriteiten stellen!’ De stift ging in de la en de agenda terug in de tas. Eerst nadenken dan ja zeggen.
Nadat de boodschappen opgeruimd waren, de was hing te drogen en de jongens weer thuis waren uit school, las ik de mail nog een keer. Eigenlijk wist ik het heus al toen ik eerder die middag met die rode stift in mijn handen zat. Natuurlijk wilde ik mee doen. Dit is een schrijfding en schrijfdingen zijn mijn dingen. Hoezo grenzen? Krap drie uurtjes nadat ik die mail ontving heb ik me aangemeld en tijd geblokt in mijn agenda. En ik heb er zin in. Want ik ga meedoen aan Verhalen Spinnen. Een schrijfproject onder leiding van Tina Schrameijer.
Mirjam Oldenhave (van o.a. Mees Kees) schrijft het eerste hoofdstuk en andere schrijvers maken dit verhaal af. Het voelt een klein beetje als de Boekenbakkers, een wedstrijd voor kinderen. Maar bij dit project hoort geen prijs. Niet een boek in de winkel of een contract bij een uitgeverij, niet samen met de ‘hoofdschrijver’ op tv.
Waarom dan meedoen? Het zal online te lezen zal zijn. Zo krijg ik een kans om jou eindelijk een stukje van mijn kindergeschrijf te laten lezen. Ik beloof je dat, zodra het online te lezen is, ik je op de hoogte hou via deze blog.
Oh ja, dat ik mijn eigen stukje verhaal zélf moet voorlezen voor de webcam, daar denk ik liever nog niet aan. Ik ga nog op zoek naar een ‘balkje’ of enorme zonnebril, denk ik…
© Angelique van Dam, februari 2013
Euforie
Vorige week was ik weer in Amsterdam. Ik had een stuk van ‘Joehoe’ ingeleverd en kreeg daar uitvoerige feedback op. Wat was ik blij. Want, niet alleen kreeg ik veren in mijn je-weet-wel vanwege de ‘oh zo duidelijke’WIL van Laura’ en de weerstand.
Maar, en daar was ik nog het blijst mee, ik kreeg door de discussie in de les, briljante ingevingen over ‘hoe nu verder met het verhaal’.
Ik kon mijn aandacht maar moeilijk bij de rest van de les en de verhalen houden. In mijn hoofd stond ik als een snuivend paard te trappelen om verder te gaan met mijn verhaal. Thuisgekomen wilde ik het liefst keihard doorrennen naar mijn schrijfhok om aanpassingen te maken én verder te schrijven. Ik deed het niet, maar besloot van het euforiegevoel te genieten en het de volgende dag uit te buiten. Ik schreef wat korte kreten op, fluisterde tegen Laura’s foto dat ik morgen terug zou zijn en daarna blokte ik alle maandagen en donderdagen voor de komende twaalf weken. Ik wil mezelf de kans geven om voor de lente dit hele verhaal goed op papier te krijgen. Die zondag heb ik het hele verhaal weer op de schop gezet. Ik heb een nieuw schrijfplan gemaakt zodat ik op mijn eerste officiële schrijfdag gelijk de aanpassingen kon doorvoeren.
Ook heb ik de scènes die ik in een ander documentje had staan nog eens uitvoerig doorgelezen. Het klinkt misschien stom, maar in bepaalde scènes had ik hetzelfde ziepige gevoel dat Laura heeft in mijn verhaal.
Het liefst zou ik een scène op de blog zetten, om te horen wat jij er van vindt, of hopend dat een uitgever het misschien leest. Maar ik durf het niet. Niet omdat ik onzeker ben over de kwaliteit van dit verhaal, maar omdat ik bang ben. Als een uitgever ziet dat er al scènes van dit verhaal online te lezen zijn, dat hij/zij het niet wil uitgeven. Dat zou toch zonde van mijn werk zijn.
Zucht…
Wel kan ik je vertellen waar het verhaal over gaat. Het gaat over Laura. Ze woont in een appartement in de stad en ze wil een koe als huisdier. Laura haalt van alles uit de kast om die koe te krijgen, maar of het haar zal lukken? Dat weet ik alleen. En ik hoop, uit de grond van mijn hart, dat jij het ook kunt lezen, over een tijdje…
©Angelique van Dam, januari 2013
Lief 2012
Eén dag voor ik afscheid van je neem, wil ik stilstaan bij jou. Ik wil je bedanken voor al het moois wat je me gebracht hebt. Jij was, samengevat, een heftig jaar.
Jij gaat mijn geschiedenis in als een emotioneel jaar. Een jaar met een diep zwart gat, toen we Amber* moesten loslaten om haar de mooiste ster aan de hemel te laten worden. Dat heeft emoties bij me losgemaakt waarvan ik niet wist dat ik ze bezat.
Maar je was ook een mooi jaar, met bruisende bellen. Je hebt ons een prachtig bedrijf helpen opbouwen en ik heb daardoor veel nieuwe dingen geleerd. Ik heb geleerd dat je écht geen ijzer met handen kunt breken. Iets wat ik al wel wist, maar aan de levende lijve ondervond.
Dat je keuzes moet maken waar niet iedereen achter staat of kan begrijpen. En ik moest leren om daar dan weer mee om te gaan.
Ik wil je bedanken voor de doorbraak in mijn schrijven. Je gaf me nieuwe schrijfmaatjes, waar ik je heel dankbaar voor ben. Het vertrouwen van de mensen om me heen, die me zeggen dat ik het in me heb, de drive om er te komen. Ik voel nu, vanuit mijn tenen, dat mijn debuut er écht gaat komen. Jij en ik hadden een pact gesloten al lang voor jij er was. Jij zou mijn jaar zou worden, maar die afspraak moest wijken, voor de andere zaken.
Ik schuif die eer naar je zusje 2013.
Lief 2012, bedankt voor de bruisende bellen en de diepe dalen. Want één ding is zeker: vergeten zal ik je nooit.
@Angelique van Dam, 30 december 2012
Goede voornemen
De maand dendert over ons heen. December. De maand van de feesten en partijen. De sint is nog niet goed en wel de haven uit als ik de kerstboom weer van de zolder trek. Met gemengde gevoelens haal ik alle kerstzooi te voorschijn. Het varieert van: ‘Gut, wat een leuke ballen heb ik liggen.’ tot ‘Nee, niet dat stomme treintje met dat schelle pokkendeuntje’.
Toch sleep ik alles naar beneden. De boom zet ik in elkaar, de lampjes en de piek gaan er in. En dan ben ik er al weer klaar mee. Het liefst had ik hem weer ingepakt. Vorig jaar stond onze kerstboom op 2e kerstdag al weer op zolder. Maar omdat we kadootjes uit Amerika krijgen MOET die boom staan. Kadootjes horen onder de boom.
Toen mijn jongens thuis kwamen uit school waren ze blij toen ze de halfnaakte kerstboom zagen. Hun gezichtjes straalden en zonder pardon werden de ballen erin gehangen. Hij staat. De kerstboom…
Het leek maar zo kort geleden dat ik dat ding naar boven deed, maar face it: het is een jaar geleden. In mijn hoofd speelt mijn film van 2012 zich af. Wat is er terechtgekomen van mijn goede voornemens, mijn afspraken met mezelf?
Weinig.
Ik had mezelf, en jou, beloofd om te debuteren in 2012. Dát was de enige afspraak die ik maakte met 2012.
En dat is niet gelukt. Natuurlijk is het mijn eigen schuld. Afgelopen jaar was ik een losgeslagen projectiel. Ikzelf was degene die van alles voor iedereen wilde doen. Ik stopte te weinig tijd in hetgeen ik het liefste doe. Dat moet nu anders. Het liefst zou ik je nu willen beloven dat ik volgend jaar debuteer, maar dat durf ik niet hardop te beloven.
Mijn goede voornemen voor komend jaar: meer schrijftijd voor mezelf. En dat betekent ook dat ik weer elke maand op de 21e een blog plaats. Beloofd!
© Angelique van Dam december 2012
Ouwe koe uit de ehh..
Twee keer in de week loop ik samen met Jolanda een rondje om de conditie weer wat op te krikken naar een acceptabel level. We steken een drukke N-weg over om vervolgens hier de bossen in te duiken. We zien van alles. De bomen die heel langzaam gele bladeren krijgen, de weilanden met balen gemaaid gras voor de winter en een eekhoorntje dat druk in de weer is om zijn wintervoorraad aan te leggen. Het was me al opgevallen dat ik tijdens de rondjes een enorme aantrekkingskracht voelde als we langs een weiland met koeien liepen. Die aantrekkingskracht leek wederzijds. De kudde koeien hobbelde met ons mee, totdat ze het eind van hun weiland bereikten waar ze bleven staan en me doordringend aankeken.
Vorige week zaterdag begon ik aan mijn vierde semester ScriptPlus. Heerlijk was het, om na een lange periode van niet schrijven en niet aan schrijven denken weer tijd en ruimte te hebben om bezig te zijn met hetgeen ik het allerliefste doe. Stiekem was ik heel blij dat ik niet één van de eersten was die iets moest inleveren want ik heb gewoon niets geschreven deze zomer. Toch ben ik halverwege oktober aan de beurt om tien pagina’s in te leveren van een verhaal. Het was heerlijk om mijn klasgenoten te zien en in hun verhalen te duiken, daar feedback op te geven en te discussiëren. Te praten over verhaallijnen, openingen en nog veel meer schrijfdingen. Natuurlijk kwam het ter sprake waar ik mee bezig was. ‘Ehm, voornamelijk met werken en niet met schrijven. Ik heb nog geen idee wat ik volgende bijeenkomst ga inleveren.’
Onderweg naar huis piekerde ik me suf. Want een nieuw verhaal opzetten, dat doe je ook niet ‘eventjes’. De trein stopte vanwege één of ander wisselgedoe en mijn blik werd naar buiten getrokken. Ik keek recht in de ogen van een koe. Toen wist ik het. Ik takel mijn koeienverhaal uit mijn verhalenarchief en ga daar aan werken. Toen ik bij Nijkerk langs een flatgebouw kwam waar een koe op het balkon stond, wist ik het zeker. En was het me duidelijk. Het koeienverhaal, daar moet ik mee verder.
Afgelopen week heb ik mijn “Joehoe ik wil een koe” verhaal teruggelezen. Het is een onwijs leuk verhaal (al zeg ik het zelf) en inmiddels zie ik na een jaar zelf wat beter kan. Wat een verademing, ik heb iets waar ik dit semester aan kan werken…Vanmiddag heb ik mijn personages tegen het licht gehouden en ‘smoel’ gegeven. Morgenochtend tijdens onze wandeling, bedank ik de kudde koeien voor het duwtje in de goeie richting en komende zondag schrijf ik het nieuwe begin van “Joehoe, ik wil een koe”. Want een koe op een balkon dat vind ik toch leuk!
© Angelique van Dam, september 2012
Worsteling
Met het schaampaars op mijn wangen stuurde ik Johan (*) een mailtje over het niet aanleveren van mijn blogs de afgelopen maanden. Ik biechtte hem op dat ik niet wilde stoppen met blogs schrijven, maar dat ‘het leven’ de afgelopen maanden met me op de loop was gegaan. Té hectisch en te weinig ruimte in mijn hoofd om te schrijven.
Op diezelfde dag kreeg ik mail van mijn ScriptPlus klasgenootjes, plofte er een e-card op mijn digitale matje van schrijfgabbertje Sabine, sprak ik mijn oud collega’s, bracht een buurvrouw een deel van het Svenja verhaal terug en vertelde ik onze nieuwe buren wat ik deed (eerlijk toegeven, het voelde een beetje debiel om te zeggen: ik schrijf, blogs en kinderverhalen).
Die éne dag, stond stiekem (realiseer ik me nu) in het teken van het schrijven. De oud collega’s vroegen me hoe het schrijven me verging, wanneer mijn boek in de winkel kwam. Op het kaartje van Sabine stond dat ik mijn hart moest blijven volgen en weer moest gaan schrijven. De schrijfmaatjes van ScriptPlus wilden weten of ik mijn bestseller deze zomer geschreven had en Johan stuurde me een lieve mail terug. Hij had het over ‘de worsteling van de kunstenaar’.
En daar had hij de vinger op de zere plek…
Het was een soort van worsteling.
Want iedere moeder (en vader!) zal weten dat die laatste weken van het schooljaar én de daaropvolgende zomervakantie, weken zijn dat je volgens andere ritmes leeft. Je druk bent met andere dingen dan normaal. En dat was bij mij natuurlijk precies zo.
Tel daar nog bij dat ik ben gepromoveerd. Van ‘vrouw van de baas’ naar ‘eerste werknemer van de baas’ met alle veranderingen (vooral in mijn tijdsindeling) en verplichtingen van dien.
De afgelopen acht weken heb ik dus geen letter op papier gezet. Ik kwam niet verder dan een boodschappenbriefje. Had geen stiekeme inspiratie voor een nieuw verhaal, laat staan dat ik wist hoe mijn verhaal over Svenja moest gaan aflopen. Sterker nog hoofdpersoon Svenja lag letterlijk op de grond.
Het ontbreken van inspiratie maakte het schrijven als ‘iets’ engs. Wat nu als alles is opgedroogd? Ik nooit meer met nieuwe ideeën kom voor een mooi verhaal of een blog? Of dat ik kap met schrijven, omdat ik bang ben?
Juist na die mail en alle andere dingen die iets met schrijven te maken hadden die dag, hebben bij mij, onbewust de molen weer aan gezet.
Vanmorgen heb ik mijn schrijfpaleis op zolder weer gepoetst. Svenja’s foto opgeraapt van de grond en op mijn prikbordje gehangen. Mijn mini-laptop afgestoft. En nu schrijf ik deze blog.
Johan schreef namelijk iets heel moois, iets wat me in mijn ziel heeft geraakt. Hij schreef dat hij mijn blogs heeft gemist en veel andere volgers ook. En ik weet: ik heb het ook gemist.
I am back. Ga je weer met me mee?
Angelique van Dam
© augustus 2012
(*Johan van Dreven: www.jovadre.com. Ik ben een gastblogger op zijn site)