Denk jij nog wel eens aan vroeger? Toen de kratjes Heineken geel waren. Pfff, ze waren toen al groen. Toen Hyves, Facebook en Twitter nog niet bestonden? Ik wel. Pas nog! De aanleiding? Geen idee. Het kan de regen geweest zijn. Ik werd overvallen door een gevoel van blinde opruimwoede. Zo ernstig dat ik alles liet vallen. Nee, Lorenzo zette ik gewoon even rustig op de grond. Maar ik MOEST en zou de zolder opruimen. Een doos met Lego en ander speelgoed de logeerkamer in gemieterd. Zodat de kinderen me met rust zouden laten. Ken je dat gevoel van nesteldrang? Nou dit leek er wel wat op! Ik grijns en ga als een bezeten wild wief te keer. Alles, daarmee bedoel ik echt alles heb ik op het gangetje van de zolder gegooid.. Wat een zooi zeg! Babyspullen apart gezet, die doe ik weg, staan me enorm in de weg. Lang leve Marktplaats. Na een paar uurtjes ploeteren tussen de zooi vond ik een dagboekje van een jaar of negen geleden. Toen hadden we nog geen Hyves, internet gebruikten we nog niet privé. Toen schreef ik mijn dagelijkse beslommeringen in een schrift.

Gefascineerd bleef ik lezen. Over mijn begin periode als Apeldoornse, het daarbij behorende stappen, feesten, drinken, de vrienden, het werk, het huis aan de Mr. van Hasseltlaan en liefdes. Ineens hakte het er in. Jeeeetje, er was eens een tijd dat ik jong en onbezonnen was. Wat een eeuwigheid geleden. Ik las verbaasd hoe simpel mijn leventje toen was. Tristan kwam telkens vragen wat ik aan het doen was.

‘Mama wat ben jij aan het lezen dan? Jouw boekje die oma schreef toen jij een kindje was?’ Ik antwoordde: ‘Tja, zo zou je het wel kunnen noemen mannetje.’ Kremie, wat voelde ik me even oud. Wat kan je leventje veranderen in negen jaar tijd. Toen woonde ik nog aan de Mr. van Hasseltlaan en was ik zoekende naar wie ik was. Woonde ik in het gezelligste huis in Apeldoorn. We deelden lief en leed met elkaar (en de inhoud van de koelkast). Gossie, wat een wereldtijd was dat! Maar als je me vraagt of ik terug zou willen? Misschien voor een dagje, met de kennis van nu. Dan zou ik de vrienden zeggen, dat onze vriendschap zou verwateren met de tijd. Dat we alleen nog maar de herinnering hadden, iets waar we volgens mij nooit aan dachten toen we er middenin zaten. Gelukkig heb ik die herinneringen opgeschreven. Toen ik dat opschreef had ik nooit van mijn leven gedacht dat ik later, als moeder van twee kinderen, keurig getrouwd (met een huisgenoot), op mijn ‘grote-mensen-zolderkamertje’ die tijd weer zou herbeleven. En ervan zou genieten! Daarom wil ik deze blog dan ook opdragen aan al mijn huisgenootjes van toen, en de mensen die toen een hele belangrijke rol in mijn leven speelden.

Janet, Eddy, Dennis, Sylvia, Debby, Wilco, Lies, Bas, Mariëlle, Marloes, Emiel, Ivo Bedankt !

Angelique van Dam – mei 2010