Elke donderdagmiddag, als de oudste thuis komt uit school, snelt hij naar de voordeur en grist zijn Donald Duck van de mat. Nog voor ik hem kan vragen hoe zijn dag was, is-ie boven. Het folie dat zijn lijfblad beschermt ligt aan gort op de trap. Vroeger deed ik het zelf ook (behalve dat folie, want dat zat er in de vorige eeuw niet om heen). Ikzelf lees al jaren geen tijdschriften meer. Ik heb het wel geprobeerd. Maar op een of andere manier blijft de stapel onaangeroerd liggen. Geef mij maar een goed boek. En toch is er één tijdschrift waar ik wel voor op de mat zou gaan liggen.
En eindelijk, zag ik hem voorbij komen op Facebook.
Ik heb hem hoor! De nieuwe ‘Koe’.

Onder het genot van een bakje leut sloeg ik hem open. Geïnteresseerd, vanwege de titel – Koeienfase – , lees ik het stukje van de hoofdredacteur. Eva’s koeienfase is inmiddels wat afgezwakt, maar het dier heeft nog steeds een speciale plek in haar hart. Ze vraagt zich af of er tegenwoordig kinderen zijn die van koeien houden. Natuurlijk, denk ik direct, Míjn Laura!
Joehoe, zij wil een koe!

Als ik verder blader en de prachtige foto’s bekijk stuit ik op een artikel ‘Mama, ik wil een huisdier’. Kortsluiting in mijn hoofd. Dit sluit toch naadloos aan bij mijn verhaal?
Ik hoop toch zo dat de uitgever die nu mijn manuscript leest een zwak heeft voor koeien (of mijn schrijfstijl).

© Angelique van Dam, april 2015