In april had ik, zoals dat in de schrijfkringen heet, een optreden.
Bloedje nerveus was ik toen juf Natasha contact met me zocht en me uitnodigde op haar school om voor te lezen uit ‘Joehoe’.
Slik.. ik? Voorlezen? Uit eigen werk? Drama!
Ik dacht terug aan mijn webcam-avontuur voor mijn verhalen spinnen project (1)

Voorbereiding is 80 % zeggen ze en dat is waar. Juf Natasha en ik hebben vele mails en belletjes over en weer gehad en op het moment suprême, was ik niet nerveus..
Het voelde een beetje als winnen.
Voorlezen in een echte klas en met echte (en leuke) kinderen. Ze vroegen me of ik zelf een koe als huisdier wilde (jaha, dat wil ik) en ik kreeg spontaan proeflezers aangeboden. Ze wilden weten hoe het af zou lopen, zeiden u tegen me en tekenden een kaft voor ‘Joehoe, ik wil een koe’.
Na de meivakantie ben ik weer flink aan de schrijf gegaan. Het verhaal moet, en ik ben heel streng voor mezelf, voor de zomervakantie klaar zijn.

Iets winnen. Het gebeurt mij niet vaak. Zeg maar nooit.De laatste keer dat ik écht iets won was ik een jaar of zes. Precies, dat was in de vorige eeuw.

Dat heeft toen veel indruk op me gemaakt. Ik had een olifantenvogel in elkaar geknutseld voor een bekend baby verzorgingsmerk.
Op een dag kwam er een grote gele vrachtwagen bij ons de straat inrijden (dat was op zich al bijzonder vond ik toen). Van de chauffeur kreeg ik een teddybeer die zó groot was, dat ik hem nauwelijks zelf kon tillen, laat staat dat hij in mijn poppenwagen paste.

Nou vertel ik er nooit over, want dit is mijn schrijfsite, maar ik heb ook gewoon een baan. Niets bijzonders, hoor ik je denken. Want alleen de groten der (Nederlandse) schrijfaarde zijn broodschrijvers.
Dus ik doe de administratie, bij een bedrijf. Niet zomaar een bedrijf, maar bij ons bedrijf. Ok, het is het bedrijf van mijn lief, maar toch ook een beetje van mij.
Halverwege mei kregen we te horen dat we genomineerd zijn. Voor een prijs.
‘Jonge ondernemer/onderneming 2013’. Nou, nou, dat is toch wel even wat zeg.
Ik verbaasde me over de dag van de uitreiking (24 juni, op een maandag!) en de ‘host’ Umberto Tan. Maar nog het meest over dat we thuis opgehaald worden en netjes afgezet na afloop.
Eerlijk is eerlijk: voor mij is een ritje met chauffeur naar Kasteel De Vanenbug al ‘prijs’ genoeg.

En zo kwam het, dat ik ging nadenken over prijzen. Eigenlijk wil ik over een tijdje mijn eigen prijs. Een zilveren of nog liever, een gouden griffel…
Eerst maar ‘ondernemer/onderneming van 2013’ worden, dan ga ik daarna voor mijn eigen ultieme prijs.

Angelique

Hier de foto’s van de Kaft Joehoe

1. Je kunt twee hoofdstukken van me lezen op: Verhalen Spinnen