Vorige week was ik weer in Amsterdam. Ik had een stuk van ‘Joehoe’ ingeleverd en kreeg daar uitvoerige feedback op. Wat was ik blij. Want, niet alleen kreeg ik veren in mijn je-weet-wel vanwege de ‘oh zo duidelijke’WIL van Laura’ en de weerstand.

Maar, en daar was ik nog het blijst mee, ik kreeg door de discussie in de les, briljante ingevingen over  ‘hoe nu verder met het verhaal’.

Ik kon mijn aandacht maar moeilijk bij de rest van de les en de verhalen houden. In mijn hoofd stond ik als een snuivend paard te trappelen om verder te gaan met mijn verhaal. Thuisgekomen wilde ik het liefst keihard doorrennen naar mijn schrijfhok om aanpassingen te maken én verder te schrijven. Ik deed het niet, maar besloot van het euforiegevoel te genieten en het de volgende dag uit te buiten. Ik schreef wat korte kreten op, fluisterde tegen Laura’s foto dat ik morgen terug zou zijn en daarna blokte ik alle maandagen en donderdagen voor de komende twaalf weken. Ik wil mezelf de kans geven om voor de lente dit hele verhaal goed op papier te krijgen. Die zondag heb ik het hele verhaal weer op de schop gezet. Ik heb een nieuw schrijfplan gemaakt zodat ik op mijn eerste officiële schrijfdag gelijk de aanpassingen kon doorvoeren.

Ook heb ik de scènes die ik in een ander documentje had staan nog eens uitvoerig doorgelezen. Het klinkt misschien stom, maar in bepaalde scènes had ik hetzelfde ziepige gevoel dat Laura heeft in mijn verhaal.

Het liefst zou ik een scène op de blog zetten, om te horen wat jij er van vindt, of hopend dat een uitgever het misschien leest. Maar ik durf het niet. Niet omdat ik onzeker ben over de kwaliteit van dit verhaal, maar omdat ik bang ben. Als een uitgever ziet dat er al scènes van dit verhaal online te lezen zijn, dat hij/zij het niet wil uitgeven. Dat zou toch zonde van mijn werk zijn.

Zucht…

Wel kan ik je vertellen waar het verhaal over gaat. Het gaat over Laura. Ze woont in een appartement in de stad en ze wil een koe als huisdier. Laura haalt van alles uit de kast om die koe te krijgen, maar of het haar zal lukken? Dat weet ik alleen. En ik hoop, uit de grond van mijn hart, dat jij het ook kunt lezen, over een tijdje…

©Angelique van Dam, januari 2013