Met het schaampaars op mijn wangen stuurde ik Johan (*) een mailtje over het niet aanleveren van mijn blogs de afgelopen maanden. Ik biechtte hem op dat ik niet wilde stoppen met blogs schrijven, maar dat ‘het leven’ de afgelopen maanden met me op de loop was gegaan. Té hectisch en te weinig ruimte in mijn hoofd om te schrijven.
Op diezelfde dag kreeg ik mail van mijn ScriptPlus klasgenootjes, plofte er een e-card op mijn digitale matje van schrijfgabbertje Sabine, sprak ik mijn oud collega’s, bracht een buurvrouw een deel van het Svenja verhaal terug en vertelde ik onze nieuwe buren wat ik deed (eerlijk toegeven, het voelde een beetje debiel om te zeggen: ik schrijf, blogs en kinderverhalen).
Die éne dag, stond stiekem (realiseer ik me nu) in het teken van het schrijven. De oud collega’s vroegen me hoe het schrijven me verging, wanneer mijn boek in de winkel kwam. Op het kaartje van Sabine stond dat ik mijn hart moest blijven volgen en weer moest gaan schrijven. De schrijfmaatjes van ScriptPlus wilden weten of ik mijn bestseller deze zomer geschreven had en Johan stuurde me een lieve mail terug. Hij had het over ‘de worsteling van de kunstenaar’.
En daar had hij de vinger op de zere plek…
Het was een soort van worsteling.
Want iedere moeder (en vader!) zal weten dat die laatste weken van het schooljaar én de daaropvolgende zomervakantie, weken zijn dat je volgens andere ritmes leeft. Je druk bent met andere dingen dan normaal. En dat was bij mij natuurlijk precies zo.
Tel daar nog bij dat ik ben gepromoveerd. Van ‘vrouw van de baas’ naar ‘eerste werknemer van de baas’ met alle veranderingen (vooral in mijn tijdsindeling) en verplichtingen van dien.
De afgelopen acht weken heb ik dus geen letter op papier gezet. Ik kwam niet verder dan een boodschappenbriefje. Had geen stiekeme inspiratie voor een nieuw verhaal, laat staan dat ik wist hoe mijn verhaal over Svenja moest gaan aflopen. Sterker nog hoofdpersoon Svenja lag letterlijk op de grond.
Het ontbreken van inspiratie maakte het schrijven als ‘iets’ engs. Wat nu als alles is opgedroogd? Ik nooit meer met nieuwe ideeën kom voor een mooi verhaal of een blog? Of dat ik kap met schrijven, omdat ik bang ben?
Juist na die mail en alle andere dingen die iets met schrijven te maken hadden die dag, hebben bij mij, onbewust de molen weer aan gezet.
Vanmorgen heb ik mijn schrijfpaleis op zolder weer gepoetst. Svenja’s foto opgeraapt van de grond en op mijn prikbordje gehangen. Mijn mini-laptop afgestoft. En nu schrijf ik deze blog.
Johan schreef namelijk iets heel moois, iets wat me in mijn ziel heeft geraakt. Hij schreef dat hij mijn blogs heeft gemist en veel andere volgers ook. En ik weet: ik heb het ook gemist.
I am back. Ga je weer met me mee?
Angelique van Dam
© augustus 2012
(*Johan van Dreven: www.jovadre.com. Ik ben een gastblogger op zijn site)