Vorig jaar november blogde ik over ‘Een jas voor IJsbeer’ en over de wedstrijd “Aan het Woord!” Ik moet hier natuurlijk nog wel op terugkomen. Helaas, de wedstrijd niet gewonnen. Ik heb er geen traan om gelaten. Wel erg leuk om eens te zien hoe dat gaat. Leuke mensen ontmoet en gewoon genoten van het avondje uit.
Maar het IJsbeer verhaal kreeg nog een (wiebel) staartje. Ergens begin december vroeg mijn docente Jacobina Kunnen, (zelf Kinderboekenschrijfster) of ze mijn verhaal mocht voorlezen op de Bossche Winter Parade in Den Bosch. Ik was zeer vereerd en gelijk ook weer onzeker. Wat nou als.. natuurlijk, je begint me een beetje te kennen.
Vriendin en schrijfmaatje Sabine vroeg me of ik zelf niet ging luisteren naar mijn verhaal. Nu is Den Bosch niet echt hier om de hoek, maar dat mag de pret natuurlijk nooit drukken. Het gevoel dat ik misschien toch wel naar Den Bosch wilde om mijn eigen verhaal te horen was geboren. Ik sprak er over met mijn lief en hij opperde direct om met de hele familie te gaan. Ik sputterde nog even tegen. ‘Hoezo? Met zijn allen?? Jacobina leest alleen maar mijn Kinderverhaal voor. Iedereen in Huize Van Dam kent Een Jas voor IJsbeer inmiddels wel.’
Met een lichte twijfel zei ik tegen mijn lief: ‘Ach joh, laten we maar even kijken wat het weer doet, hoe glad de wegen zijn.’ en nog wat opmerkingen van die aard.
Maar naarmate de maandag voorbij kroop en ik te horen kreeg dat Jacobina écht mijn verhaal daar ging voorlezen, groeide bij mij het gevoel van trots. Ik moet hier toch bij zijn? Dit is mijn verhaal. En zo het geschiedde. Het werd dinsdag 28 december. Ik zou de hele dag werken, maar besloot die middag vrij te nemen. Thuis gekomen zat iedereen al klaar voor vertrek.
Toen we uiteindelijk op de Parade in Den Bosch aankwamen, was ik behoorlijk in schok. Dit was écht iets. Niet zomaar een klein iets, nee, een écht evenement. Met heuse kermisattracties, een soort van bar/koffiehuis, een poffertjes kraam en de NCRV met de wenskerstboom. Allemachtig! Een man las verhalen voor in een kring met kinderen. Zou daar mijn IJsbeer verhaal ten gehore worden gebracht?
Nadat we een bak koffie dronken om weer warm te worden zag ik Jacobina staan. Als snel vertrok ze naar het podium. Waar ze mocht plaatsnemen op de voorlees troon. Mijn verhaal zou over het plein heen schallen. Wat vet!
Ze ging zitten, pakte mijn verhaal uit haar tasje en vertelde dat het verhaal dat ze ging voorlezen een verhaal was van een studente van haar. Ik glom van trots, toen al
Gelukkig heb ik zo’n supersonische mobiel die van alles kan en ik besloot mijn verhaal te filmen. Na een minuut of tien was het verhaaltje uit. Ze noemde mijn naam. Ze zei: ‘De auteur van dit verhaal is Angelique van Dam’… bafffff, die hakte er in. IK? Auteur??? Ik dook nog net niet achter mijn lief.
Ik was bang dat ze nog even zou melden waar ik precies op het plein stond. En toen gebeurde het. Ik kreeg applaus. Ja, echt applaus van alle mensen op het plein. Ik sprong niet op om te laten zien dat IK de auteur van dit verhaal was, nee, ik glom in mijn eigen wereldje. En nog steeds. Telkens als ik het filmpje bekijk, dan glim ik weer.
Dat eerste applaus, dat smaakt naar meer!
©Angelique van Dam – januari 2011