Toen ik afgelopen week het thuiswerk van mijn eigen achtstegroeper bekeek dacht ik meteen: O, lekker vijftien-twintig minuten lezen per dag. Het is best een dingetje om alle ballen in de lucht te houden tussen zelf werken (voor mij is dat: het schrijven van een nieuwe boek en mijn gewone werk bij de leukste autodealer van Apeldoorn) en ‘in de buurt zijn’ voor mijn achtstegroeper.

En eerlijk is eerlijk: na drie dagen thuisonderwijs was mijn achtstegroeper helemaal klaar met mij. Hij zegt van niet, maar ik zie het aan hem. En ik snap het. Alles is zo anders nu. Daarom dacht ik: Wat nou als ik mijn eigen boek pak en die ga voorlezen?  Op die manier kan ik alle ouders, meesters en juffen een handje helpen, En de kinderen natuurlijk ook. Want het lijkt mij best fijn om eens naar iemand anders te luisteren die voorleest. En volgens mij maakt het niets uit of je zelf leest of voorgelezen wordt. Dus ik zeg: laat mij het dan maar lekker doen 😉

Daarom lees ik elke dag vijftien minuten voor uit: ‘Joehoe, ik wil een koe!’ Enne, vergeet niet dat ik schrijver ben en absoluut géén vlogger. Ik zit gewoon in mijn schrijfkamer en lees voor. Dus ogen dicht en lekker luisteren. Heel veel plezier!

Lieve groetjes van Angelique

Je kunt me volgen op Instagram:@angeliquevandam

Het was 15 december, toen ik hem voor het eerst zag. Donkere, net te lange haren. Ondeugende bruine ogen. Ongeïnteresseerd leunend tegen de muur. Peuterend aan zijn nagels.
Hij viel me meteen op.
Zoekend keek hij de ruimte in. Zijn en mijn blik kruisten en zijn ogen bleven als een magneet aan de mijne plakken. Mijn hart maakte een sprongetje. Hij bekeek me, nieuwsgierig, en sloeg zijn ogen neer.
Iemand riep dat iedereen moest gaan zitten. ‘Je naam staat op het kaartje op de tafel.’
Zoekend naar zijn naambordje slofte hij naar me toe. Zonder oogcontact te maken ging hij tegenover me op de stoel zitten, of beter gezegd: hangen. Hij sloeg zijn armen over elkaar. Ik kon een glimlach nauwelijks onderdrukken.
Ik rijkte hem mijn hand en stelde me voor. ‘Angelique.’
‘Dat zie ik.’ Hij knikte naar mijn naambordje. Hij pakte mijn hand, schudde die voorzichtig en keek me weer aan. Net of hij iets zocht.
In zijn ogen zag ik dát, wat ik al meteen had gevoeld.
‘Tien minuten! En lekker veel vragen. De tijd loopt,’ klonk er opeens.
Ik wist spontaan niet wat ik hem moest vragen. Maar betrapte mezelf erop dat ik hem bestudeerde. Hoe hij zijn hoofd iets schuin hield om te voorkomen dat zijn haar in zijn ogen kwam. Hoe hij langzaam zijn armen losjes op tafel legde. ‘Wat wil je weten?’
‘Alles,’ antwoordde ik.
Hij glimlachte. ‘Dat lukt nooit in tien minuten. Heb je effe?’
Ik knikte. Ik heb een dag, een week, een maand, een jaar. Wat jij wil, dacht ik.
Hij verschoof op zijn stoel, ging rechtop zitten en boog voorover.
‘Ik ben Levi, maar dat had je al gelezen natuurlijk, en ik heb een geheim…’

Zo leerde ik Levi kennen. Tijdens een schrijfoefening bij Ruben Prins. Levi zit inmiddels al een paar maanden onder mijn huid en ik ken zijn geheim. Ik moet het alleen nog opschrijven.

© maart 2019

Al vanaf afgelopen donderdag heb ik problemen met alle elektronica in huis.
Mijn pc deed niet wat ik wilde (is helemaal niet handig als je probeert te schrijven).
Mijn glasvezelverbinding klapte er om de haverklap uit. (is natuurlijk ook niet handig als je nog mailtjes te beantwoorden hebt en om nog maar te zwijgen wat het voor de kinderen betekent).
Mijn vaste telefoontoestel bromde als een gek.
En ik had vanaf donderdagochtend ook nog eens een leenmobiel.
Gek werd ik ervan!

Zo sprak mijn leenmobiel geen Nederlands in de WhatsApp, maar Engels en dan met auto-correctie, waardoor ik de meest idiote appjes verstuurde. En ik toen besloot me te beperken tot reacties in emoticons (wat dus niet werkte, want niemand begreep wat ik zat te bazelen. Ja, ik hàd natuurlijk de taalinstellingen kunnen aanpassen.)
En toen kwam ik er ook nog achter dat niet alle apps die ik op mijn eigen mobiel had staan waren overgezet, waardoor ik dus Facebook-loos was.
(Geen idee wat mijn wachtwoord is, dus ach, kan wel even zonder).
Lekker rustig zou je denken..
Nou inderdaad, dat dacht ik ook.

Normaal kijk ik alleen tijdens ‘pauze momentjes’ op de dag even op facebook en reageer, like en feliciteer.
En nu had ik dat al vanaf donderdag niet meer gedaan. ‘Lekker rustig zo zonder Facebook,’ zei ik vanmorgen nog tegen mijn lief terwijl hij door zijn Facebook scrolde en ik hem heel wijs meldde dat de V&D waarschijnlijk overgenomen werd door Coolcat. (omdat ik de nu.nl-app las in plaats van Facebook)
En zo beleefde ik mijn eerste echt Facebookloze zaterdag sinds jaren en miste het ook niet echt eerlijk gezegd.
Totdat ik mijn computer aanzette en een mailtje kreeg van Facebook van alle meldingen.
Dat waren er een boel. Dus ging ik op mijn laptop door mijn tijdlijn. En tot mijn schrik, en later enorme vreugde, zag ik dat Kees de Boer twee illustraties uit mijn boek had gepost! En die had ik gemist! Té erg!

Was ik jullie zomaar vergeten te laten weten dat ik wat kon laten zien…
Gelijk die post gedeeld natuurlijk!
En daarna? Jep, snel Facebook geïnstalleerd op mijn leenmobiel.

Volgens de regels van een blog mag je geen excuses maken voor afwezigheid. Die lap ik aan mijn laars.
Dus: sorry!
Ik was druk met andere dingen. En ja, ik wachtte nog steeds op reacties van uitgeverijen. (Maar hoe leuk is dat voor jou om te lezen?)

Ik spoel even terug naar afgelopen juli. Nét voor de zomervakantie kreeg ik bericht van Uitgeverij Moon (je weet wel, die van Carry Slee) of ik langs wilde komen om het over ‘Joehoe’ te hebben. De zomervakantie sukkelde een beetje door en voor ik het wist was het dé dag!

Net iets voor de afgesproken tijd stapte ik bij de uitgever naar binnen. Een walhalla!
Een gigantische open ruimte met de grootste boekenkast die ik ooit heb gezien. Ik vroeg me direct af of die kast in mijn schrijfhok zou passen. Hoe te gek zou het zijn als mijn ‘Joehoe’ daar tussen zou mogen staan?
(Nu weet ik inmiddels dat mijn schrijfhok, qua oppervlakte, met gemak in die boekenkast past.)

Lichtelijk nerveus (geheel onterecht trouwens) liep ik mee met de uitgever en redacteur op zoek naar een plekje om te praten.
Wat een onwijs leuk gesprek!
Grappig, hoe ik me voorbereid had op een bak kritiek. (Het is een leuk verhaal, MAAR…)
Niets van dat alles!
Het was een gesprek waarin alle mooie/leuke/gekke dingen van ‘Joehoe’ voorbij kwamen. We dronken koffie en kletsten over koetjes en kalfjes (echt!).
Ik zweefde op een dikke roze wolk het pand uit. Ondanks de stortbui die ik over me heen kreeg. Je snapt vast dat ik dagenlang op die enorme rozer-dan-roze wolk heb gezeten en wel honderd keer gedacht heb: gebeurt dit echt?

Nou-en-of dat het echt is! MIJN KINDERBOEK KOMT UIT!!!!

In de weken na dat gesprek gleed ik langzaam van die roze wolk zó de wereld in die Kinderboeken heet. Hoorde ik dat Kees de Boer (hallo!! die van Kindertemmer en Agent en Boef) Joehoe! Ik wil een koe zou illustreren.
Mocht ik naar het Kinderboekenbal, waar veel bekende kinderboekenschrijvers losliepen. En waar dus ook mijn illustrator was. Nadat ik vijf keer langs Kees was gelopen, durfde ik hem pas aan te spreken.

In de kinderboekenweek, kreeg ik de kaft te zien. En wat voor één!
Kort daarna maakte Dennis (www.dennisvandenbroek.nl) foto’s voor de voorjaarsfolder 2016 van Overamstel Uitgevers.

En vorig weekend viel die folder op de mat. Het lezen van het voorwoord was een kippenvel moment. Ik vergeet vast de andere dertig kippenvel momenten te vertellen, maar dat komt wel weer goed.
Ik heb voorlopig genoeg om over te bloggen!

Vanaf 11 april 2016 ligt mijn ‘Joehoe, ik wil een koe’ in de winkel!
*knijp me effe*